"onderdanige mannen aan het woord" ....

slaaf ongewenst en kansloos

Na zo’n beetje twintig jaar mijn zielsdiep verlangen onderdanig te zijn aan een vrouw weggestopt te hebben in een normale relatie en met het bereiken van de leeftijd van zevenenveertig jaar, een leeftijd waarvan verondersteld wordt dat de midlifecrisis bij de meeste mannen zijn hoogtepunt bereikt, stond de drang mijzelf aan de voeten van een dominante vrouw te werpen op springen. Daar waar veel mannen een motor kopen om aan de sleur van het bestaan te ontsnappen, ging ik dus naarstig op zoek naar een Meesteres aan wie ik mij mocht onderwerpen.

Uit ervaring weet ik dat een bdsm-spel met een vrouw die van nature niet dominant is wel leuk kan zijn, maar uiteindelijk niet kan bevredigen op een wijze waar iemand met ware slaafse gevoelens naar snakt. De geest is nog altijd de voornaamste erogene zone en wil die optimaal geprikkeld worden dan draagt het er niet aan bij als de vrouw waaraan ik mij vrijwillig onderwerp niet over een bepaald niveau beschikt. In mijn zoektocht naar een Meesteres las ik aardig wat advertenties, maar het gros leek afkomstig van vrouwen die op een makkelijke manier mannen geld afhandig wilden maken en niveau spatte al helemaal niet af van de teksten die veel dames uitkraamden.
Gelukkig zat er wel een pareltje van een advertentie tussen met de koptekst “Altijd eens bij een echte meesteres willen komen?”. Een ‘echte’ meesteres. Zou het? De tekst was in elk geval in vlekkeloos Nederlands en nog belangrijker was dat mij niet het gevoel bekroop dat de dames achter de tekst het enkel om geld te doen was. Ik plaatste een reactie en verwachtte een lange mailwisseling maar degene die antwoordde deed niet aan poespas en het duurde dan ook niet lang voordat ik toestemming kreeg voor een kennismaking en werkelijk kon afreizen naar het domein van één van de Missen.

De advertentie repte van veel speelmogelijkheden maar dat lijkt een understatement. Het terrein van de Miss betreed je door een op zich al imposante poort door te rijden. Achter de poort maakte een nietig gevoel van mij meester. Ik keek mijn ogen uit als een kind voor het eerst in een snoepwinkel en ik kon het niet helpen dat mijn gedachten afdwaalden naar de vele mogelijkheden waarop je er als slaaf in alle privacy onderworpen kon worden. Naast het nietig gevoel werd ik nu bevangen door opwinding. Een berg opwinding welteverstaan.

Wat mij in die opwinding letterlijk naar adem deed happen was de Miss in kwestie zelf. Alle mannen die tegen de middelbare leeftijd aanlopen en die het vrouwelijk geslacht van jongs af aan als het superieure beschouwen, moeten bekend zijn met de betoverende beelden van dames in dominante poses uit de ondertussen vintage Engelse femdom ‘Cruella’ tijdschriften. De beeltenissen van de Meesteressen erin hebben mijn hartslag rond de wisseling van het millennium veelvuldig in verhoogde staat gebracht. Ik heb nog niet het voorrecht gehad om van de twee dames die “Miss Paradise” telt de brunette te mogen ontmoeten, maar de blondine van het stel lijkt in elk geval regelrecht uit zo’n tijdschrift gestapt. Zij kan zich wat haar uiterlijk aangaat met gemak meten met de mooiste dames die erin prijkten. Volgens mij is het dan ook niet geheel toevallig dat er een stapeltje ‘Cruella’ tijdschriften ligt op een salontafeltje in één van de speelkamers. En als je je braaf toont dan is de Miss niet te beroerd gebleken om samen met je deze tijdschriften door te bladeren om je fantasieën boven water te krijgen.

Ik ben nu verslaafd aan deze blonde Miss. En trouwens ook aan haar nectar J. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik haar heb mogen ontmoeten en dat zij mij aan haar veelvuldig in hakjes getooide voetjes duldt. Deze Miss weet als géén ander mijn hoofd leeg te krijgen. Ze voelt mij aan. Als je een kinky spel wilt spelen dan kun je dat krijgen, maar ook onderwerping die niet gespeeld voelt. Meer dan ééns heeft de Miss mij verteld dat geketend zijn het beste is voor een man. Daarbij bekroop mij het gevoel dat ze het werkelijk meende.

Mijn nieuwste verslaving is een heerlijk gevoel, maar ik weet uit ervaring ook dat ik het vast wel weer voor mezelf zal gaan verprutsen, kansloos als ik ben zal ik uiteindelijk geen enkele vrouw aan mij kunnen binden, uiteindelijk zullen ze mij allemaal uitkotsen. Vrouwen houden nu eenmaal niet van gefrustreerde en egocentrische mannetjes is mij al meer dan eens te verstaan gegeven. Ergens begrijp ik dat ook wel maar tegelijkertijd wil ik het ook niet weten en blijf ik tegen beter in toch nog steeds hopen dat het ooit goed gaat komen. ik hoop echt zo dat deze Meesteres mij voor de rest van mijn miezerige leven willen blijven toestaan om haar te dienen ♥

Ik wil, ik wil en ik wil zo veel, en ik besef dat dit veel meer is dan ik waardig ben. Ook ben ik bang dat deze blonde Miss mij nu al doorzien heeft en haar interesse in dit gefrustreerde en met jaloezie vervulde kansloos geboren slaafje snel zal gaan verliezen. Deze Miss heeft een stal met goed getrainde slaven die volop aandacht krijgen en ik zal dus steeds geduldig op mijn beurt moeten wachten en dat is nogal een dingetje voor mij. Na 46 jaar weet ik dat ik nooit op de eerste plaats zal komen, laat staan als slaaf van deze prachtige Miss. Ik zal genoegen moeten nemen met dat wat ik mag ontvangen en moeten leren dat dit nu eenmaal mijn leven is. Ik weet dat ik nietig ben, daarover bestaat geen twijfel, maar mijn miezerige ego staat mij nog te vaak in de weg.
Ik hoop dat ik het niet ga verknallen bij deze Miss want zij is mijn laatste redding in mijn miezerige bestaan. Ik hoop dat zij mij zal willen blijven trainen tot een gedegen slaaf, maar waarschijnlijk ga ik het toch wel weer verknallen voor mezelf. Ongewenst en kansloos, zo ben ik en leef ik nu eenmaal.